Βλέμματα που διψούν

Γύρω μου συρματοπλέγματα σωρό
μ’ έναν άνεμο να διαπερνά τις οπές τους
κι ένα κλάμα βουβό να τις χτίζει.
Διασχίζοντάς τα
ηχηρές σιωπές αντηχούν
στον απόηχο νοτισμένων ονείρων
ανάσες που καίνε
στη δίνη της σκέψης του απρόβλεπτου
βλέμματα που διψούν
για φωτεινές πτυχές προφητείας γόνιμης
σκέψεις που λικνίζονται
σ’ ένα όραμα γεύσης προσδόκιμο.
Ζωή που σκορπίζεται στην άμμο του λόγου
δίχως προσανάμματα ελπίδας.

ΥΓ: Έξοδος δραπέτευσης η θάλασσα
ουτοπία διαφυγής η ομίχλη.


Μαρία Αργυρακοπούλου