ένα πρωί θα ‘θελα να ξυπνήσω
απ’ τον λήθαργο της εκεχειρίας
τους κοιτώνες τους ν' αφυπνίσω.
Βιολιά ν’ ακούσω να κουρδίζουν
του θάρρους τις χορδές
κιθάρες να δω ν’ απαρτίζουν
της τόλμης τις βολές.
Συναυλίες κρουστών, με ορμές
και θέληση να δω να οργώνουν
των αδιάλλακτων τις δομές
θα ‘θελα να δω ν’ αναστατώνουν.
Λαούτα και πίπιζες να παίζουν
τα θέλω του πονεμένου αγνώστου
αισθήματα οι ρόκες να γνέθουν
αδιάλειπτα στις αυλές του νόστου.
Στο άκουσμα τέτοιας μουσικής
ελπίζω αδιάφοροι να μην μείνουν
οι νοήμονες, οι ποιητές της γης
κι έμπρακτα την αγάπη τους να δίνουν.
Τότε και μόνο, χορός θα στηθεί
ενάντια στο υπάρχον κατεστημένο
σε όλη τη δύση και στην ανατολή
κάθε παιδί δεν θα ‘ναι πεινασμένο.
Μαρία Αργυρακοπούλου
30/12/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου