Η θωριά σου

Είναι που η ανάσα σου γητεύει τα νέφη
που η ματιά σου γαληνεύει το κύμα
που η θωριά σου ευφραίνει το σύμπαν.
Το χάδι σου είναι
που ανυψώνει το πάθος
ως σπινθήρα εξέγερσης
και πυρπολεί συναισθήματα.
Φεγγάρι εσύ, της ανάστασης θαύμα
κι εγώ, ένα βότσαλο μυστικό στ' ακρογιάλι
με το φως της αγάπης σου αναπνέω.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Στο "εδώ" και στο "τώρα"

Ας δώσουμε λίγο οξυγόνο
από κείνο το διαυγές το έμπιστο
να αναζωογονηθεί το κέλυφος
ώστε να βγει από τη ΜΕΘ του λήθαργου
να αποδράσει
από το οθονο-ειδές καλούπωμα
να βγει στο ξέφωτο
να παλέψει
και να ισορροπήσει ανέκκλητα
ανάμεσα στη φουρτούνα της γαλήνης
και στη γαλήνη της φουρτούνας


Μαρία Αργυρακοπούλου

Στο αμπάρι του βυθού μου

Εναποθέτω την ανάσα μου
στο φως της ψυχής
αποθηκεύω χαμόγελα
στο αμπάρι του βυθού μου
ποτίζω με ροδόσταμο τη θλίψη
και ταξιδεύω
ταξιδεύω στα αζήτητα του νου
ως αποσκευή
στοιβαγμένη στο καλάθι των αχρήστων.


Μαρία Αργυρακοπούλου