Μουσική των ονείρων

Όταν η μουσική
συναντάει το ένστικτο
τότε τα όνειρα γίνονται
ασυμβίβαστα με το ''λίγο''
τολμηρά με το ''πολύ''.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Αφήγηση προσμονής

Ταξίδεψε ως τα μάτια μου
άγγιξε τη ψυχή μου
και αυτή θα σε κάνει συμμέτοχο
σε αφήγηση προσμονής.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Της αγάπης ναός .

Τυλιγμένη χρόνια
στο κουβάρι της μοναξιάς
με τις αναμνήσεις παρέα ενίοτε
την αγιοσύνη του μαζί καρτερούσα
σαν την "πιο όμορφη θάλασσα" του ποιητή
να ανταμώσουμε εκεί
στον ιερό της αγάπης ναό.



Μαρία Αργυρακοπούλου

Θα ‘ρθει καιρός

Θα ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη;

Μη βλέπεις εμένα, μην κλαις. Εσύ είσαι η ελπίδα.
Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα ‘μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι, σκέψου, θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μονάχα σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές:
απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά,
τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα, δύσκολοι καιροί
και θα ‘ρθουνε κι άλλοι
δεν ξέρω, μην περιμένεις και από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ' όλα αυτά Μαρία…

Κατερίνα Γώγου

Η άγια στιγμή

Καθηλωμένη απόμεινα
ν’ αρμενίζω τη θάλασσα
τον κάθε ήχο που χάραζαν
στο γυμνό σου κορμί
τα ανήμερα κύματα.
Την άλμη γεύομαι της ανάσας σου
ξεδιπλώνοντας τα πλοκάμια μου
και τυλίγοντας σε σφιχτά
ως χταπόδι φιλήδονο.
Άγια η σπορά που σε γέννησε
Άγια η στιγμή που μας ένωσε.



Μαρία Αργυρακοπούλου

Ανασαιμιά στη ζωή μου

Καθρέφτισα στα μάτια σου τα μάτια μου
κι εμφαντικά ο ήλιος
φώτισε ξανά το μέσα μου.

«Της συννεφιάς το δρόμο τον περάσαμε
δεν είσαι πια μόνη»
μου έλεγαν επίμονα
και με αβρό φιλί
ξεδίψασες τα χείλη μου.

Σε θέλω πλάι μου στο διάβα μου
φως στην ομίχλη μου
ανασαιμιά στη ζωή μου
γητευτή των λυγμών μου
πορθητή των κρυφών ηδονών μου.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Προσηνής καθαρότητα

Mη φοβηθείς Αγαπημένε μου τη σιωπή
μην πτοηθείς από τη νύχτα
εκεί που το κύμα λύνει το γρίφο
του νερού και του άνεμου
(θα) ανταμώνουμε
κάνοντας έρωτα
με δαιμονικά φιλιά.

Είσαι Εσύ που χρόνια περίμενα
καρτερώντας το χάδι σου
ως πηγή ερημική
και ως προσηνής καθαρότητα
που διαλύει τα σύννεφα
και ταξιδεύει στο πλάι σου
ιχνηλατώντας με πάθος
το ασύνορο πάντα.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Λίγο πριν απ’ το χάραμα

Λατρεύω τις στιγμές
λίγο πριν απ’ το χάραμα
πριν αναγεννηθεί το φως
τότε που νοερά ταξιδεύω
μακριά απ’ τα τείχη
της άχαρης πόλης
δίπλα στη θάλασσα
σ’ κείνο το βράχο που σμίξαμε
και με άγγιξες
στην ψυχή
στο μυαλό
και στο σώμα.
Εκεί που χαράξαμε
το παρόν και το μέλλον
ανιχνεύοντας κοχύλια και βότσαλα
και που η αύρα της θάλασσας
λάξευε τ’ αρχικά μας
στην άμμο.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Έλεγαν

Ηρωίδα, σε έλεγαν
μα εσύ ήξερες τους φόβους σου
που αντιπάλευες κάθε φορά μόνη
στιγμές αγωνίας
που σε κρατούσαν ξάγρυπνη
κουλουριασμένη στο σβηστό παραγώνι
της νύχτας.

Αξιέπαινη, σε έλεγαν
μα εσύ ήξερες από ατυχίες
πικρό κι ανάλατο το μενού
της καθημερινής τρέλας
που γευόσουν μονάχη.

Παράδειγμα προς μίμηση, σε έλεγαν
μα εσύ διέκρινες την ανόητη κολακεία
καθώς γελούσαν πίσω απ’ την πλάτη σου
αλλάζοντας στράτες
φοβούμενοι τη μόλυνση
της ανίατης αλήθειας.

Χαρούμενη, σε έλεγαν
μα εσύ ήξερες
να βαδίζεις με θάρρος τη νύχτα
ώσπου να δεις το ξημέρωμα
πίσω απ’ τα σύννεφα.

Έλεγαν
κι έλεγαν
μα δεν σ' ένοιαζε
δεν σε νοιάζει
γιατί ήξερες και ξέρεις
πως είσαι
άστρο λαμπρό στο νεφέλωμα
ανθός καρποφόρας ελπίδας
όαση στην ατέρμονη έρημο
κοχύλι δυσεύρετο στον ωκεανό.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Αναδιφώντας τις σκέψεις μου

Έτσι σιωπηλά
αναδιφώντας τις σκέψεις μου
βαθιά κάνω κατάδυση
στα κύματα της ψυχής μου,
όπου κοιτώντας μακριά στον ορίζοντα
κάνω τον απολογισμό
του τρέχοντος χρόνου
συνειδητοποιώντας πως τίποτα
δεν είναι αδύνατο
τίποτα απλησίαστο
τίποτα ανεκπλήρωτο
όταν τα "θέλω μας" υπερίπτανται
προσπερνώντας λογικές κι αμφιβολίες.
Τα όνειρα σαν προέκταση ποθητή της ζωής
εμπλουτίζουν τη φαντασία
ανοίγοντας τη ματιά στο ασύνορο μέλλον
πέρα από φράχτες και τείχη.
Ένα τραγούδι
ένα χαμόγελο
ένα διάφανο άγγισμα
είναι τ' αξόδευτα δώρα
της μέρας και νύχτας
στον πάμφωτο ουρανό.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Σύννεφο

                      

Σε θέλω απόψε να μοιραστώ
τη νύχτα του φθινοπώρου μαζί σου.
Να σου χαρίσω τα πάντα
για την κάθε φορά
που χορεύω ταγκό με τα μάτια σου
να σε γευτώ γυμνό
με τα σεντόνια στο πάτωμα
ν’ αχνίζουνε πάθος.
Να εξερευνήσω κάθε γωνιά
του κορμιού σου
τόσο που η φαντασία
να μην επαρκεί
να προσδώσει αυτό
που ποθώ να βιώσω.
Απόψε τα "θέλω" μου
ουρλιάζουν στο σώμα
στο βλέμμα
στο χάδι σου.
Ο ιδρώτας του πόθου μου
κυλάει μονάχα για σένα
καθώς σε φιλώ
και υμνώ στον αέρα
τ’ ακριβό όνομά σου.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Συνάντηση

Ναι σου χαμογέλασα.
Σου χαμογέλασα αποκρινόμενη στο δικό σου χαμόγελο επιχειρώντας να διώξω τη νύχτα απ’ τα μάτια σου.
Σου χαμογέλασα ευκρινώς και πηγαία καθώς αντίκριζα το οικείο εκείνο πρόσωπο που χρόνια περίμενα, που γνώριζα θαρρώ από πάντα.
Τα πρόσωπά μας έλαμψαν καθώς πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον και ξυπνούσε εντός μας το όνειρο, ένα όνειρο μυστικό και αιώνιο.
Σε πλησίασα με βήματα σίγουρα και με βλέμμα διάφανο.
Μια αγκαλιά κι ένα φιλί ήταν ελάχιστα μα τόσο πολλά στη μαγική εκείνη ώρα, νιώθοντας ασυναίσθητα πως εκείνη η ώρα (θα) ήταν η αρχή μιας φλόγας που άναψε και θα καίει στα βάθη των χρόνων.
Στιγμή αθάνατη, στιγμή χαραγμένη στα ποιήματα της δικής μας πορείας στον δικό μας ναό.

Η παρουσία του γκρίζου ορίζοντα έλαμψε από το γνώριμο εκείνο φως- που κατοικούσε αιώνες πριν- επιβεβαιώνοντας  ίσως τον καλό οιωνό των θετικών εκείνων συναισθημάτων που μας έδεσαν στο τότε, στο παρών και στο μέλλον.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Εκεί στο ναό σου

Χρόνους πολλούς πριν σε απαντήσω
ανιχνεύω το ανήλιαγο πέρασμα
που οδηγεί ως τη σκήτη σου
εισδύοντας στα βαθιά
του κρυφού ηφαιστείου
εκεί στο ναό σου
να ξεπλύνω την τιμή
που θυσίασες με κίβδηλα χάδια
και να ραίνω με άνθια
τον αέναο πόθο σου.
Έτσι και τώρα
διαβαίνοντας την ακύμαντη θάλασσα
προσχωρώ στα νέφη της σκέψης σου
φέρνοντας φως με κερί αναστάσιμο
να γευτώ τους χυμούς
των ιερών σου δακρύων.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Ανθισμένα χαμόγελα

                              

θέλω να μου αγνίζεις το βλέμμα
να μου σκουπίζεις τα δάκρυα
της χαράς ή της λύπης
να με φιλάς δυνατά
λέγοντας μου συνάμα: "τα χείλη σου
έχουν μια γεύση πρωτόγνωρη
μια γεύση μεθυστικά ποθητή".

Να νιώθεις κάτω από το δέρμα
τους παλμούς της ψυχής μου
να ζωγραφίζεις, για μένα, ανθισμένα χαμόγελα
να ενδύεις τις λέξεις με το γυμνό μου κορμί
εκείνες τις άσεμνες λέξεις
που κολλούν στο λαιμό
που σταματούν τις ανάσες
και που ξυπνούν μες στη νύχτα
να καούν με το "όλα" ή "τίποτα".

Είναι που θέλω να ζήσω μαζί σου
κάθε στιγμή σου, στιγμή μου
στο τώρα
στο αύριο
στο πάντα
σύντροφος σου
στα απλά
στα βατά
και στα δύσκολα.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Παρών και συνάμα απών

Άστρο λαμπρό μυθικού ουρανού
είσαι Εσύ
παρών και συνάμα απών
ξεπροβάλλεις απρόσμενα
κι αποδιώχνεις σκιές
μοναξιές
και φοβίες.

Πόθος επώδυνος γίνεσαι
κραυγή βουερή που τέμνει τη νύχτα
ανάσα ακοίμητη
διαυγούς κι ατελεύτητου πάθους.


 Μαρία Αργυρακοπούλου

Αποτυπώματα

Με κοχύλια και βότσαλα
ιστό της αγάπης υφαίνω
καταφύγιο πάνορμο  
να στεγάζει το πάθος μας
διαυγές  
κι αναλλοίωτο  
στα βαθιά αποτυπώματα
του ανήλεου χρόνου.



Μαρία Αργυρακοπούλου

Διατύπωση

Δεν γράφω τη ζωή μου
προσπαθώ να τη ζω.
Έτσι κι αλλιώς απέριττη είναι
ας την γράψει όταν "φύγω"
ο αέναος άνεμος.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Με οδηγό το ημίφως

Νύχτα θα ταξιδέψω
με οδηγό το ημίφως
και συντροφιά μου τον άνεμο
να ανιχνεύσω τα σύννεφα
και να γνωρίσω τον κόσμο σου.

Μαρία Αργυρακοπούλου