Έλεγαν

Ηρωίδα, σε έλεγαν
μα εσύ ήξερες τους φόβους σου
που αντιπάλευες κάθε φορά μόνη
στιγμές αγωνίας
που σε κρατούσαν ξάγρυπνη
κουλουριασμένη στο σβηστό παραγώνι
της νύχτας.

Αξιέπαινη, σε έλεγαν
μα εσύ ήξερες από ατυχίες
πικρό κι ανάλατο το μενού
της καθημερινής τρέλας
που γευόσουν μονάχη.

Παράδειγμα προς μίμηση, σε έλεγαν
μα εσύ διέκρινες την ανόητη κολακεία
καθώς γελούσαν πίσω απ’ την πλάτη σου
αλλάζοντας στράτες
φοβούμενοι τη μόλυνση
της ανίατης αλήθειας.

Χαρούμενη, σε έλεγαν
μα εσύ ήξερες
να βαδίζεις με θάρρος τη νύχτα
ώσπου να δεις το ξημέρωμα
πίσω απ’ τα σύννεφα.

Έλεγαν
κι έλεγαν
μα δεν σ' ένοιαζε
δεν σε νοιάζει
γιατί ήξερες και ξέρεις
πως είσαι
άστρο λαμπρό στο νεφέλωμα
ανθός καρποφόρας ελπίδας
όαση στην ατέρμονη έρημο
κοχύλι δυσεύρετο στον ωκεανό.


Μαρία Αργυρακοπούλου