σκιές κι απουσίες
ενώ το φεγγάρι ολονυχτίς
πολύβουες ανάσες
που αιωρούνται στα συντρίμμια της ψυχής
δυσφορώντας στην ψυχρή μοναξιά.
Το χιόνι έρχεται κι αυτό απρόσμενα
να κρατήσει σταθερές τις αξίες
ώστε αργότερα
σμίγοντας με το πολυπόθητο
χάδι της ύπαρξης
αυτές να αναζωπυρωθούν.
Και κάπου ενδιάμεσα ο άνθρωπος
ανασφαλής και αβέβαιος
να προσπαθεί να πλανέψει την άνοιξη
χρωματίζοντας με ανταύγειες θαλπωρής
το γκρίζο στερέωμα.
Μαρία Αργυρακοπούλου
