Έλαμψε η ωδίνη των ματιών σου

Το βλέμμα σου καλύπτει
μάσκα κρουστών φυσαλίδων
και καθώς προσπαθείς ν’ ανασάνεις
δάκρυα απρόβλεπτης ζέστης
εκκολάπτονται στους πνεύμονές σου.
Παράπλευρες απώλειες, θα ‘ναι, σκέφτεσαι
μα ο δρόμος, φεγγαρόφωτη ωδίνη,
στήνεται απέναντί σου
πετροβολώντας όλο και πιο συχνά το γέλιο σου
και τέμνοντας τους καρπούς της ηδονής σου.


Μαρία Αργυρακοπούλου

* Το παραπάνω ποίημα μου κατέλαβε την τρίτη (3η) θέση μεταξύ 317 συμμετεχόντων στον ΔΕΥΤΕΡΟ (2^ο) ΕΤΗΣΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΑΝΔΕΡΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ με θέμα "Θρίαμβος και τραγωδία" που διεξήγαγε το Φθινόπωρο του 2020 η Υπερρεαλιστική Ομάδα Θεσσαλονίκης. Ευχαριστώ θερμά για την τιμή!

* Η φωτογραφία που συνοδεύει το ποίημα μου είναι του Hossein Zare

 

Στο διαυγές της ανατολής

 Σε μια οργιά της θάλασσας

βουτήξαμε γυμνοί

το όνειρο να αγγίξουμε

ανασαίνοντας στο βυθό της.

Στο διαυγές της ανατολής ακρογιάλι

όπου δεν σωπαίνουν οι σφυγμοί

και το κύμα αγκαλιάζει

τις ανάδρομες σκέψεις.

Σε μια προσμονή που κοχλάζει

μπροστά στο διάφανο της αλήθειας

της συνεύρεσης

της ολοκλήρωσης.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Αμμόχωστος

 Η σκέψη φυλακισμένη
στον αφρό του νου
με τους δείχτες του ρολογιού
ποτισμένους μαύρες θύμησες
πνίγει μελωδίες
στο βεληνεκές της ματιάς.
Διαυγής οξεία
ξεχασμένη στην ακτογραμμή της γραφής
ποτίζει νεοσσούς ανθών
στο περιβόλι της νίκης
με νεοσύστατο φως
στον ίσκιο του παραλόγου.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Δακρύζει το παιδί

 Είναι η θλίψη στα κύματα, που ένα δάκρυ ψάλλει

απαλά κρατάει το σύννεφο βάρκα με πανιά

εκεί ο άνεμος στα άσπρα όρη όλο θάλλει

κι όλο ανεμοστρόβιλοι αστράφτουν στον ντουνιά.

Ένας ήλιος τρεμάμενος με λόγο παραζάλη,

με ορθάνοιχτα φτερά στο καταγάλανο, στο μπλε

αμέριμνος δύει στην ακτή, χλωμό το πρόσωπό του

οι γοργόνες κλέβουν το χρυσαφί χαμόγελό του

στο μαβί του δειλινού όπου δακρύζει το παιδί.

Το βλέμμα του πλανάται μες του ανέμου τη σιωπή

η θέληση ναυάγησε σαν σκουριασμένο σκαρί

ζητά κουράγιο, όμως τί ; Το κλάμα δεν είναι ντροπή!

Ω ζωή, πλάνεψες άδικα το γελαστό παιδί.

Καυτά δάκρυα ζωγραφίζουν στο σώμα του ένα ρίγος

πλανάται με βήματα γοργά ο κόσμος στην πλαγιά

κάλπικος ο δυόσμος καθώς μυρίζει σιγουριά.

Μαρία Αργυρακοπούλου