Σύννεφο

                      

Σε θέλω απόψε να μοιραστώ
τη νύχτα του φθινοπώρου μαζί σου.
Να σου χαρίσω τα πάντα
για την κάθε φορά
που χορεύω ταγκό με τα μάτια σου
να σε γευτώ γυμνό
με τα σεντόνια στο πάτωμα
ν’ αχνίζουνε πάθος.
Να εξερευνήσω κάθε γωνιά
του κορμιού σου
τόσο που η φαντασία
να μην επαρκεί
να προσδώσει αυτό
που ποθώ να βιώσω.
Απόψε τα "θέλω" μου
ουρλιάζουν στο σώμα
στο βλέμμα
στο χάδι σου.
Ο ιδρώτας του πόθου μου
κυλάει μονάχα για σένα
καθώς σε φιλώ
και υμνώ στον αέρα
τ’ ακριβό όνομά σου.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Συνάντηση

Ναι σου χαμογέλασα.
Σου χαμογέλασα αποκρινόμενη στο δικό σου χαμόγελο επιχειρώντας να διώξω τη νύχτα απ’ τα μάτια σου.
Σου χαμογέλασα ευκρινώς και πηγαία καθώς αντίκριζα το οικείο εκείνο πρόσωπο που χρόνια περίμενα, που γνώριζα θαρρώ από πάντα.
Τα πρόσωπά μας έλαμψαν καθώς πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον και ξυπνούσε εντός μας το όνειρο, ένα όνειρο μυστικό και αιώνιο.
Σε πλησίασα με βήματα σίγουρα και με βλέμμα διάφανο.
Μια αγκαλιά κι ένα φιλί ήταν ελάχιστα μα τόσο πολλά στη μαγική εκείνη ώρα, νιώθοντας ασυναίσθητα πως εκείνη η ώρα (θα) ήταν η αρχή μιας φλόγας που άναψε και θα καίει στα βάθη των χρόνων.
Στιγμή αθάνατη, στιγμή χαραγμένη στα ποιήματα της δικής μας πορείας στον δικό μας ναό.

Η παρουσία του γκρίζου ορίζοντα έλαμψε από το γνώριμο εκείνο φως- που κατοικούσε αιώνες πριν- επιβεβαιώνοντας  ίσως τον καλό οιωνό των θετικών εκείνων συναισθημάτων που μας έδεσαν στο τότε, στο παρών και στο μέλλον.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Εκεί στο ναό σου

Χρόνους πολλούς πριν σε απαντήσω
ανιχνεύω το ανήλιαγο πέρασμα
που οδηγεί ως τη σκήτη σου
εισδύοντας στα βαθιά
του κρυφού ηφαιστείου
εκεί στο ναό σου
να ξεπλύνω την τιμή
που θυσίασες με κίβδηλα χάδια
και να ραίνω με άνθια
τον αέναο πόθο σου.
Έτσι και τώρα
διαβαίνοντας την ακύμαντη θάλασσα
προσχωρώ στα νέφη της σκέψης σου
φέρνοντας φως με κερί αναστάσιμο
να γευτώ τους χυμούς
των ιερών σου δακρύων.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Ανθισμένα χαμόγελα

                              

θέλω να μου αγνίζεις το βλέμμα
να μου σκουπίζεις τα δάκρυα
της χαράς ή της λύπης
να με φιλάς δυνατά
λέγοντας μου συνάμα: "τα χείλη σου
έχουν μια γεύση πρωτόγνωρη
μια γεύση μεθυστικά ποθητή".

Να νιώθεις κάτω από το δέρμα
τους παλμούς της ψυχής μου
να ζωγραφίζεις, για μένα, ανθισμένα χαμόγελα
να ενδύεις τις λέξεις με το γυμνό μου κορμί
εκείνες τις άσεμνες λέξεις
που κολλούν στο λαιμό
που σταματούν τις ανάσες
και που ξυπνούν μες στη νύχτα
να καούν με το "όλα" ή "τίποτα".

Είναι που θέλω να ζήσω μαζί σου
κάθε στιγμή σου, στιγμή μου
στο τώρα
στο αύριο
στο πάντα
σύντροφος σου
στα απλά
στα βατά
και στα δύσκολα.


Μαρία Αργυρακοπούλου