Στην
πλατεία του χωριού, στο δυτικό το μέρος
καμαρωτός στέκεται ένας πλάτανος γέρος
με μια λύπη στην όψη του, μια λαβωμένη καρδιά.
Και μες στων λίγων στιγμών τη συμπόνια
θυμάται πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια
τότε που η πλατεία ήταν γεμάτη με παιδιά.
Ξέρει πως γέρασε κι αδύναμες είν’οι ρίζες του
και τούτος ο αγέρας τρομάζει τα κλαδιά του
μα αγέρωχα κάθεται, τα νιάτα του αναπολεί.
Τους χωρικούς θυμάται γύρω από ένα τραπέζι
να συζητούν, δακρύζει κι η θλίψη τον εμπαίζει
την εκκλησιά που γέμιζε με κόσμο, την ανατολή.
Συλλογιέται πως η περηφάνια του έστησε καρτέρι
κι απόμεινε μονάχος του σε τούτα εδώ τα μέρη
κι ας του έλεγε συχνά, δεν θα σ’ εγκαταλείψουν.
Θυμάται τον ίσκιο να χαρίζει, τα βάρη που σήκωνε
του κάθε εξομολογητή, απ’ τα βάσανα τον λύτρωνε
ποιος να το περίμενε πως όλα αυτά θα εκλείψουν.
Κοιτάζει το άδειο χωριό, το χειμωνιάτικο τοπίο
τυλίγεται με τους κλώνους του, έβαλε θαρρώ κρύο
αναρωτιέται ένας χειμώνας ακόμα, θα αντέξει;
Μα απ’ την πολύ τη σκέψη, τη θύμηση, κουράστηκε
έγειρε ο κορμός του προς τη ρεματιά, εζαλίστηκε
αλλόκοτες αστραπές, τον πήρε ο ύπνος πριν βρέξει.
Μαρία Αργυρακοπούλου
28/12/2020
