Ακούραστο όνειρο

Σε ένα ανοιχτό παράθυρο
ακούραστο το όνειρο
ατενίζει τον ορίζοντα
ενδύοντας με αχραντοσύνη τη νύχτα
πριν ο ήλιος εισέρθει
στο μεσουράνιο δίσκο
και διασπείρει το φως του.



Μαρία Αργυρακοπούλου

Κατάδυση στη θύμηση

Άχρωμος καμβάς σε τελάρο παλιό
ξεχασμένο στον τοίχο
αραχνιασμένο σε μια υπόγεια σκήτη
ανέβλυζε μούχλα
κι η παλέτα παραδίπλα νοτισμένη από τα όνειρα
που ξεδίψαγαν με το χρώμα της ψυχής σου.

Σε ακούμπησαν σε μια γωνιά παγερή
κι ας ήταν Ιούλης
λες και οι μοίρες σε πλάνεψαν
την ώρα της γέννας σου
την ησυχία να ζωστείς στο σκοτάδι.

Εικοσιπέντε Ιούληδες πέρασαν,
τι λες; μπορείς ν’ αποδράσεις;

Το σπίτι μας άλλαξε, μα θα το γνωρίσεις
τα κλειδιά σου είναι δίπλα στο πρεβάζι
σ’ εκείνο το μικρό γλαστράκι
που πάντα σου άρεσε.

Ο πατέρας έφυγε νωρίς, μην τον ψάξεις
δεν άντεχε μακριά σου
η μάνα σε περιμένει κάθε βράδυ
ανάβει το παλιό καντήλι να μη σκοντάψεις
καθώς η νύχτα βοά και τυφλώνει.

Κι απόψε το τραπέζι στρώθηκε
μα η καρέκλα σου κενή.

Έλα να συνεχίσουμε εκείνο το κάδρο
που αφήσαμε στη μέση
εκείνο ναι, της συνταξίδευσης
της πλήρωσης
της επικοινωνίας
της χαράς

Έλα σου κρένω Μάτια μου
κι ας ξέρω πως ΔΕΝ
θα ‘ρθεις...

Μαρία Αργυρακοπούλου