Απόπλους

Στον απόπλου της ζωής
το σκαρί μου προσέφερα σ’ όνειρα
δρασκελίζοντας μαζί τους
εύφλεκτες νύχτες
κι ανάδρομες μέρες.
Με τα ιστία μου κόντρα
σε καιρούς που αλυχτούσαν
άρμεγα το χρόνο
κι ας με ξέβραζε η αρμύρα του
σε βραχώδεις νησίδες. 
Όσο κι αν σμίλευαν τη σκληράδα μου
αυτή στην ακροθαλασσιά στεκόταν
ιέρεια ενός ακοίμητου φάρου
που το καράβι καλούσε
σε λιμάνι απάνεμο.

Κι ένα φεγγάρι να εξυμνεί τις νύχτες
με στίχους αμόλευτους.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Έσχατος στίχος

Στο κουφάρι
της εναπομείνασας ανθρωπιάς
ανάμεσα σ’ ένα άτολμο πλήθος
που μέσα στο δάκρυ του
κρύβει το δύσβατο τώρα
και κεντάει στο άλγος του
προσμονή κι ικεσία
εκεί θα με βρεις
να αμύνομαι σθεναρά
ως έσχατος στίχος.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Πολύπαθη χίμαιρα

Στο δύσβατο της ζωής
το μονοπάτι
ανάμεσα στη βροχή
και στο αχνόφεγγο
τραγούδι έγινα
της προσμονής
και καρτερίας.

Έτσι σ’ αντάμωσα
ως πολύπαθη χίμαιρα
σε ποίημα τ’ ανέμου.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Ποιητικοί Διάλογοι

Μούσα του ανέμου

Είμαι άνοιξη και χειμώνας συνάμα
η γύμνια που ενδύεται μονάχα το σώμα σου
και χωρίς μακιγιάζ
επιμένει να εισπνέει ζωή.
Πολυμορφική και αόρατη
μούσα του ανέμου
αφοσιωμένη του απλού
του λιτού
του ελάχιστου
η απάντηση που ίσως λίγοι γνωρίζουν.
Γυναίκα, ερωμένη
χάδι και ψίθυρος
κόρη βοσκού αγωγιάτη
λόγος οξύμωρος εφηβικής αθωότητας
πεποίθηση στέρεη
πως, στις αλάνες που έπαιζα κάποτε
κάνοντας όνειρα
άσπιλα ποιήματα θα γίνονταν.


Μαρία Αργυρακοπούλου