Ξεχάστηκαν τα παιδικά σου χρόνια εκεί, στα τωρινά περιβόλια της σιωπής
που κάποτε έπαιζες με τα όνειρα κουτσό
κι έκανες κούνια στη μουριά
με την τριχιά που έδενε φορτία
στο σαμάρι του αλόγου.
Στα πέτρινα μονοπάτια της λήθης
έκτιζες λιθαράκι λιθαράκι
απάνεμες σχέσεις φιλικές
κι αδελφικές φιγούρες
εκεί όπου τώρα
φιλονικούν για το τρεχούμενο νερό
που πότιζε το δύσβατό σου μέλλον
χρυσαφένια στάχυα
να θερίσει.
Οι ρίζες σου μαράθηκαν
εκεί που περιθάλπουν
οικειοποιώντας οι συν-δικοί σου
το μπεσίκι σου.
Μαρία Αργυρακοπούλου
* Μπεσίκι: Παιδική κούνια παλαιάς εποχής.
