Αγκαλιά με τη θύμηση

Ακόμα δεν κατάφερε να βγει από τη μνήμη
την πόρτα να σφαλίσει στους προς-δόκιμους
στης λήθης τους νευρώνες

Ζει με ένα ποίημα υποκατάστατο
που ο χρόνος του απένεμε ως λάφυρο
με το βουητό των κοραλλιών να τον ξαγρυπνά
να λαχταρά το χάδι του να προσφέρει
έστω για μια φορά, κι ας είναι η τελευταία
ως επικουρικό φιλί
επαναπροσδιορισμού του χρέους

Το όνειρο να ξεδιαλύνει
πως κολυμπάει τάχα στο βυθό
εκεί όπου τη θύμηση ανταμώνει
αγκαλιά με μια φωτογραφία της παλιά
κάτω απ’ το μαξιλάρι
καθώς τον βρίσκει το ξημέρωμα κι αναρωτιέται,
τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς τους εφιάλτες;

Μαρία Αργυρακοπούλου