Ναι
σου χαμογέλασα.
Σου χαμογέλασα αποκρινόμενη στο δικό σου χαμόγελο επιχειρώντας να διώξω τη νύχτα απ’ τα μάτια σου.
Σου χαμογέλασα ευκρινώς και πηγαία καθώς αντίκριζα το οικείο εκείνο πρόσωπο που χρόνια περίμενα, που γνώριζα θαρρώ από πάντα.
Τα πρόσωπά μας έλαμψαν καθώς πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον και ξυπνούσε εντός μας το όνειρο, ένα όνειρο μυστικό και αιώνιο.
Σε πλησίασα με βήματα σίγουρα και με βλέμμα διάφανο.
Μια αγκαλιά κι ένα φιλί ήταν ελάχιστα μα τόσο πολλά στη μαγική εκείνη ώρα, νιώθοντας ασυναίσθητα πως εκείνη η ώρα (θα) ήταν η αρχή μιας φλόγας που άναψε και θα καίει στα βάθη των χρόνων.
Στιγμή αθάνατη, στιγμή χαραγμένη στα ποιήματα της δικής μας πορείας στον δικό μας ναό.
Σου χαμογέλασα αποκρινόμενη στο δικό σου χαμόγελο επιχειρώντας να διώξω τη νύχτα απ’ τα μάτια σου.
Σου χαμογέλασα ευκρινώς και πηγαία καθώς αντίκριζα το οικείο εκείνο πρόσωπο που χρόνια περίμενα, που γνώριζα θαρρώ από πάντα.
Τα πρόσωπά μας έλαμψαν καθώς πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον και ξυπνούσε εντός μας το όνειρο, ένα όνειρο μυστικό και αιώνιο.
Σε πλησίασα με βήματα σίγουρα και με βλέμμα διάφανο.
Μια αγκαλιά κι ένα φιλί ήταν ελάχιστα μα τόσο πολλά στη μαγική εκείνη ώρα, νιώθοντας ασυναίσθητα πως εκείνη η ώρα (θα) ήταν η αρχή μιας φλόγας που άναψε και θα καίει στα βάθη των χρόνων.
Στιγμή αθάνατη, στιγμή χαραγμένη στα ποιήματα της δικής μας πορείας στον δικό μας ναό.
Η παρουσία του γκρίζου ορίζοντα έλαμψε από το γνώριμο εκείνο φως- που κατοικούσε αιώνες πριν- επιβεβαιώνοντας ίσως τον καλό οιωνό των θετικών εκείνων συναισθημάτων που μας έδεσαν στο τότε, στο παρών και στο μέλλον.
Μαρία
Αργυρακοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου