Δακρύζει το παιδί

 Είναι η θλίψη στα κύματα, που ένα δάκρυ ψάλλει

απαλά κρατάει το σύννεφο βάρκα με πανιά

εκεί ο άνεμος στα άσπρα όρη όλο θάλλει

κι όλο ανεμοστρόβιλοι αστράφτουν στον ντουνιά.

Ένας ήλιος τρεμάμενος με λόγο παραζάλη,

με ορθάνοιχτα φτερά στο καταγάλανο, στο μπλε

αμέριμνος δύει στην ακτή, χλωμό το πρόσωπό του

οι γοργόνες κλέβουν το χρυσαφί χαμόγελό του

στο μαβί του δειλινού όπου δακρύζει το παιδί.

Το βλέμμα του πλανάται μες του ανέμου τη σιωπή

η θέληση ναυάγησε σαν σκουριασμένο σκαρί

ζητά κουράγιο, όμως τί ; Το κλάμα δεν είναι ντροπή!

Ω ζωή, πλάνεψες άδικα το γελαστό παιδί.

Καυτά δάκρυα ζωγραφίζουν στο σώμα του ένα ρίγος

πλανάται με βήματα γοργά ο κόσμος στην πλαγιά

κάλπικος ο δυόσμος καθώς μυρίζει σιγουριά.

Μαρία Αργυρακοπούλου