Ατελής έγνοια

Καθώς τ' ατημέλητα κύματα των παλμών
διαβαίνουν τα καλντερίμια του νου
πλάι στη θύμηση
παρέα με ένα λευκό χαρτί συλλογιέμαι
για μένα, μέσα από σένα, και γράφω
για την άνοιξη που σε παραμέλησε
σε μοναχικό πεζούλι
δίχως ν' αφουγκράζεται την κρύπτη της σκέψης σου
δίχως μια ακτίνα φωτεινή στην αδιέξοδο πορεία
μοναδική της έγνοια να στολίζει τα κιούπια της
με πολύχρωμες πινακίδες
που δήλωναν απερίφραστα
επικίνδυνες στροφές κι ανηφόρες
και συνέχιζε
συνέχιζε με γοργό βηματισμό
ν' αγνοεί
να ματώνει
τις όποιες χειρολαβές τολμούσαν ν’ ανθίζουν.

Κάπως έτσι δεν εξελίσσεται το ποτάμι;
εκβάλει αποθεωμένα τρόπαια
αψηφώντας τις εκβολές του.

Κι η γραφή;
ξεχασμένα κομβόι ανακοινώσεων
που έτσι κι αλλιώς
έχουν έναν άλλο τρόπο ανάγνωσης.

Μαρία Αργυρακοπούλου