Στα καλντερίμια του νου

Περιπλανώμενη στα καλντερίμια του νου
στίχους συνάντησα τραυματισμένους
περίπτυξη να επιχειρούν
γύρω από τη σκιά της ανησυχίας
που αντιστέκεται στο ημίφως.
Πλεούμενα αγκυροβολημένα όνειρα
σε διάφανα μακροσκελή συναισθήματα
θηλιά ακάνθινη τα στεφάνωνε
σε μια ανατολή που αδυνατεί
να ορίσει την ευθύνη της δύσης
που φαντάζει έμβολο μολυσμένης σύριγγας
μεταδίδοντας ιούς νοσηρούς στην ανθρωπότητα.
Δεν φταις Εσύ, κι όμως ευθύνεσαι
για τον ζαλωμένο ύπνο
για το πυρωμένο φως του ήλιου
την απανθράκωση του φεγγαριού
την ανήκουστη κραυγή της γης.

Μαρία Αργυρακοπούλου