Ήρωες ή θύματα

Πιασμένοι χέρι- χέρι βαδίζοντας αντικριστά
γκρέμισαν γέφυρες και τοίχους
φίμωσαν τους ήχους
άραγε ποιος είναι πίσω και ποιος μπροστά.

Αγκαλιασμένοι στον κρότο λάμψης, ψιθυρίζουν
συντρίβοντας της ψυχής τ' αισθήματα
του νου τ' ατοπήματα
άραγε ποιανού κόσμου τα μάτια δακρύζουν;

Καράβι σαθρό μακριά τους πηγαίνει
τα μικρά παιδιά τον τόπο τους γυρεύουν
δίχως σωσίβια ταξιδεύουν
ποιάς άλλης γης ελπίδα τους περιμένει;

Παγωμένη η θάλασσα, πολλούς κινδύνους τρέφει
αρμυρό το νερό της ξενιτιάς, δακρύζουν
τα μάτια όλων αλάτι γεμίζουν
αρμόζει να τα καταφέρουν, η στεριά τους γνέφει.

Άνεμος δυνατός, αγριεμένα κύματα τους σκεπάζουν
πότε βρέθηκαν γυμνοί στα νερά κανείς δεν γνωρίζει
το σκάφος καρυδότσουφλο, λυγίζει
ξύλα σπασμένα, σίδερα σκόρπια, ό,τι βρουν αρπάζουν.

Απεγνωσμένα στο πέλαγος κολυμπούν, πλάι σε ψάρια
τρομοκρατημένες μανάδες, μικρά παιδιά ουρλιάζουν
κάντε κάτι, πνιγόμαστε φωνάζουν
ανάμεσά τους φίλοι και γείτονες, κείτονται κουφάρια.

Κι απ’ αυτό το ναυάγιο, λίγοι επιζώντες τα καταφέρνουν
με αμέτρητα γιατί , από μακριά τη στεριά αντικρίζουν
με το δάκρυ τους τη θάλασσα γεμίζουν
σε σωσίβια λέμβο τα όνειρα, τις ελπίδες τους σέρνουν.

Ορφανά παιδιά, κατεβαίνουν από τη βάρκα
σημάδι ζωής αναζητούν σε άγνωστα μέρη
κρυώνουν κι ας είναι καλοκαίρι
δίχως παπούτσια με βρεγμένη τη σάρκα.

Μικρό παιδί ήμουν, καθώς αντίκρισα τούτο το δράμα
ρούχα και παπούτσια στα παιδιά δίνω
αδιάφορο μου είναι, το χρώμα τους σβήνω
σύγκρυο μ' έπιασε, το άδικο μ' έπνιγε, βουβό το κλάμα.

Μαρία Αργυρακοπούλου

η φωτογραφία είναι από Sebastian Sofia Antoniu