Εγγενής έγνοια

Σηκώθηκε απ’ τα άγρια χαράματα. Η ανησυχία δεν την άφησε να κλείσει μάτι όλη νύχτα. Έφτιαξε τον καθημερινό της καφέ, πίνει δυο γουλιές και συλλογιζόταν τη ζωή.

Πόσο δύσκολη μπορεί να είναι για κάποιους, σκέφτηκε, πόσο άδικα τους συμπεριφέρεται, δεν τους αφήνει ν’ αναπνεύσουν λίγο ξένοιαστο αέρα.

Ξεκίνησε να μαγειρεύει, αφήνοντας τις σκέψεις της για αργότερα, στο ταξίδι που θα έκανε και στη διαδρομή δεν θα της έμενε χώρος στο νου για οτιδήποτε άλλο, παρά μονάχα για τη σημερινή μέρα, το χειρουργείο, τα αποτελέσματά του.

Τελείωσε με το φαγητό, ταχτοποίησε την κουζίνα της και μπήκε στο μπάνιο να φρεσκαριστεί, θέλοντας να ξεπλύνει τις άσχημες σκέψεις που την βάραιναν.

Χτυπά το τηλέφωνο. Μια φωνή άχρωμη την ειδοποιεί πως το ταξί είναι κάτω και την περιμένει. Έριξε μια τελευταία σχολαστική ματιά γύρω της, μπήκε και στα δωμάτια των παιδιών, τα σκέπασε, τα φίλησε, κλείδωσε το σπίτι και κατέβηκε.

-          Καλημέρα σας.

-          Καλημέρα, που πηγαίνετε;

-          Στα κτελ του Κηφισού.

Κοιτάζει το ρολόι της, 4.50 π.μ. , προλαβαίνω σκέφτηκε, το λεωφορείο για την Πάτρα φεύγει 5.30 π.μ. ήταν το πρώτο δρομολόγιο. Θα ήθελε να υπήρχε και πιο νωρίς, να φτάσει όσο το δυνατό πιο γρήγορα, να προλάβει την αδερφή της πριν μπει στο χειρουργείο. Ήταν η τρίτη κατά σειρά επέμβαση που θα έκανε στο στήθος μέσα σε είκοσι χρόνια. Την ανησυχούσε αυτή η εξέλιξη.

Νύχτα ακόμα, καθώς είναι Οκτώβρης. Κάθεται στη θέση της στο λεωφορείο και κλείνει τα μάτια. Προσπαθεί να κοιμηθεί για να μη σκέφτεται. Όσο και να το θέλει είναι αδύνατο ο νους να υπακούσει. Τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μεγαλύτερη θαρρείς απ’ αυτή του λεωφορείου, κάνει σενάρια πότε άσχημα και πότε καλά. Γυρίζει χρόνια πίσω σε ένα άλλο ταξίδι απ’ την ίδια διαδρομή. Τότε πήγαινε στα Γιάννενα, στο νοσοκομείο εκεί βρισκόταν η μικρή της αδερφή. Θυμάται όλο το ταξίδι πιθαμή προς πιθαμή. Ένα δάκρυ την επισκέπτεται δειλά και δεν λέει να απομακρυνθεί.

-          θέλετε χαρτομάντιλο; ακούει να της λέει μια γυναικεία φωνή.

-          Όχι, ευχαριστώ.

Απορροφημένη απ’ τις σκέψεις της, δεν είχε αντιληφθεί την κυρία που καθόταν δίπλα της. Μια μαυροφορεμένη μεσήλικη με σκυθρωπό βλέμμα και αμυδρό χαμόγελο, τη χαιρετά.

-          Καλημέρα σας, αν επιτρέπεται, γιατί είστε τόσο σκεφτική; σας είδα να δακρύζετε.

-          Καλημέρα. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Σήμερα χειρουργείται η αδερφή μου στο στήθος και ανησυχώ όχι τόσο για την επέμβαση αλλά για τα αποτελέσματα.

-          Δίκιο έχετε, μα προσπαθήστε να έχετε θετικές σκέψεις για το γεγονός. Απασχολείστε το μυαλό σας με οτιδήποτε άλλο, ώστε να αμυνθείτε στο εύρος της ανησυχίας σας. Βλέπεται εμένα πόσο ήρεμη είμαι. Αυτό το ταξίδι το κάνω μια φορά την εβδομάδα, συνεχίζει η διπλανή της, έχω χάσει το παιδί μου πριν δέκα χρόνια και το επισκέπτομαι. Ο πόνος είναι αφόρητος μέσα μου, όμως κάνω κουράγιο για το εγγόνι μου, μικρό μου το άφησε η κόρη μου, κοτζάμ παλικάρι τώρα, θαρρείς πως ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Αστραπές πολύβουες είναι η ζωή. Πότε φωτίζουν και πότε σκοτεινιάζουν δίχως εμείς να αντιλαμβανόμαστε τις στιγμές τους. Έτσι κυλά η ζωή, πότε με χαρές και πότε λύπες.

Κάπως έτσι συνεχίστηκε η κουβέντα ως την Πάτρα. Για πότε έφτασαν δεν το κατάλαβαν. Χαιρετήθηκαν στο σταθμό και η κάθε μια ακολούθησε τη διαδρομή της.

Κοιτάζει το ρολόι της, 8.15π.μ. Στέκεται για λίγο. Τηλεφωνεί στο γαμπρό της να μάθει νεότερα, πώς κοιμήθηκαν και τι ώρα είναι το χειρουργείο.

Ως τις 12 το μεσημέρι έχω αρκετό χρόνο, είπε στον εαυτό της. Θα καθίσω στο καφενεδάκι του σταθμού, να πιω έναν καφέ και να ταχτοποιήσω τις σκέψεις μου. Ευτυχώς αυτήν την ώρα επικρατούσε ησυχία, οι άνθρωποι βιαστικά πήγαιναν στις δουλειές τους, αμίλητοι και νυσταγμένοι.

Κάθισε στο γωνιακό τραπεζάκι αγνάντι στη θάλασσα. Αυτή η εικόνα πάντα την ηρεμούσε. Πίνοντας τον καφέ της σκέφτηκε πως δεν ωφελούσε να είναι σκυθρωπή και θλιμμένη. Με την παρουσία της θα έπρεπε να δώσει δύναμη και κουράγιο, να γεμίσει αισιοδοξία την αδερφή της και όχι να την βάλει σε περισσότερη ανησυχία.

Φόρεσε ένα ευχάριστο προσωπείο, το στόλισε με το χαμόγελό της και σηκώθηκε.

Δεν ωφελεί να δείχνω, σκέφτηκε, το τι νιώθω. Ας το καταχωνιάσω στα ενδότερα.

Ένα ταξί που περίμενε για το μεροκάματο, θα την πήγαινε στον προορισμό της.

Μαρία Αργυρακοπούλου / 23 – 10 – 2019