Της νιότης

Πανδαισία σκηνών έργου μονόπρακτου
από τα βράδια της νιότης
μιας οικογένειας πολυμελούς
έρχονται στο νου μου συχνά.
Οι μυσταγωγίες γύρω από το τζάκι
όπου καρέκλες δεν υπήρχαν
μονάχα δυο ξύλινα σκαμνιά
οι υπόλοιποι καταγής στο παραγώνι.
Τους ήχους από την ιτιά που καίγεται
θαρρείς πως ακούω
την ευωδιά του τραχανά
στον τέντζερη καθώς σιγοβράζει
τη γιαγιά σε μια γωνιά
στον αργαλειό να υφαίνει.
Το αμυδρό φως της λάμπας πετρελαίου
ακανόνιστες φιγούρες σχηματίζει
στην ξύλινη μεσάντρα
- όπως τότε -
νεράιδες τις αποκαλούσα
ακούγοντας ιστορίες των ηλικιωμένων
για φαντάσματα και ξωτικά
- έτσι και τώρα -
αποστασιοποιημένες φιγούρες, τις αποκαλώ
ενός κόσμου άδειου εμπρός στο ξημέρωμα
ενός κόσμου αδιάλλακτου εμπρός στο δειλινό.

Μαρία Αργυρακοπούλου