Βεσίνι Καλαβρύτων

Ανηφορίζοντας στα Κουγελέικα*
κάποτε μουλάρια υπήρχαν δέκα
τώρα όμως θες ρόδα και πατίνι
για ν’ ανέβεις στο όμορφο Βεσίνι.

Καθισμένος στην κρύα βρύση, στέκεις
ονειροπολείς, δροσιάς ύδωρ πλέκεις
στο ζενίθ του ήχου όσο πλησιάζεις
ανασαιμιές αναζητάς, τρομάζεις.

Δρόμοι απρόσιτοι, γεμάτοι βάτα
παντού αγκάθια γεμίζουν τη στράτα
με χαρά θυμάσαι τα περιβόλια
που ήταν της άνοιξης αραξοβόλια.

Πλαστικά κοσμούν τώρα τα ρυάκια
νερόφιδα γέμισαν όλα του τ’ αυλάκια
αρχοντικά ορθάνοιχτα, αδειανά
καλύβια ερήμωσαν, μεσημβρινά.

Αγναντεύεις την πέτρινη εκκλησιά
σκέφτεσαι, μονάχη είσαι Παναγιά
στο προαύλιο στέκεσαι ολημερίς
του νόστου τους επισκέπτες καρτερείς.

Απόσκιο θαρρείς το πλάκωσε νωρίς
προβλέπεται φέτος χειμώνας βαρύς
δεν θ’ ακουστούν χαρούμενα παιδιά
θύμησες των γερόντων τα χωρατά.

Βεσίνι ! Κάποτε τόπος ζωηρός
από αναμνήσεις γεμάτος, υγρός
κάθε πέτρα του, δρομάκι και σκαλί
δάκρυ, γέλια, και χαρές, ως το πρωί.

* Κουγελέικα: Τοπωνύμιο

Μαρία Αργυρακοπούλου / 31.05.2019