Αναθύμηση

Τη στιγμή που το φως
θα εισχωρεί απροσκάλεστο
στο βυθό της ματιάς σου
να θυμάσαι
πως η λάμψη του
(θα) είναι υπεύθυνη
για το γκρίζο
που θα θροΐζει.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Στα κενά των παρενθέσεων

Ανάμεσα σε αριθμημένες σελίδες
στα κενά των παρενθέσεων
και στις απορίες των παραγράφων
θα με βρεις
να επιπλέω στα άδυτά τους
να πελεκάω τα φωνήεντα πριν εξημερωθούν
να ραντίζω τα σύμφωνα πριν γίνουν δάσος
και πνίξουν την ευωδιά της ευφορίας
τις λέξεις να στοιβάζω σε πιθάρι πήλινο
στριμωχτά
μόνο η ανάσα τους να ακούγεται
να ηχεί ανάγλυφα το αναφιλητό τους.
Εκεί, που αναπαύονται τα δάκρυα κι ο ήχος
το φως και η γαλήνη.

Ίσως κάποτε να τις καλλιεργήσουν
σπορά να γενούν στο διάπυρο κενό
όαση σε ερημικά κύματα
η ροή τους να μη στερέψει.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Η Αρκαδία στο ποιητικό έργο του Κωστή Παλαμά

Γυρίζοντας από την Αρκαδία,
μεσ’ στης Σίβυλλας μπήκα τη σπηλιά.
Στην Αρκαδία η χάρη ενός Φειδία
Χυτή και στης αγάπης τα φιλιά

Στη σπηλιά μέσα ώ! Τα μυστήρια θεία,
της χρησμοδότρας αίνιγμα η λαλιά,
άγρια Κασσάντρα, εκστατική Πυθία,
του αόρατου ματιά φεγγοβολιά.

Μα ώ! Στην ψυχή μου Αρκαδική αρμονία
και γαλήνη και πλάστρα ζωγραφιά!
Της προφήτρας δε μ΄αγγιξε η μανία
μ΄ άδραξε της γυναίκας η ομορφιά.


Κωστής Παλαμάς


Η Αρκαδία στο ποιητικό έργο του Κωστή Παλαμά | ΟΔΟΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Συλλογή Δειλοί και Σκληροί Στίχοι (Άπαντα, τ. 9, σελ. 49).

Ουτοπίες στο άπειρο

Ολόλευκο ξόρκι με πλησίασε
με αύρα ακέραιη
και με φωνή τρισδιάστατη
ψέλλιζε φθόγγους σε τοπίο λευκό
ποτισμένο απ’ την υγρασία της ομίχλης
η διαδρομή του καιόμενη βάτος , μου εκμυστηρεύτηκε,
κατόπιν πολλαπλών συγκρούσεων με το φως
κυνηγούσε ουτοπίες στο άπειρο
μα το σωσίβιό του άχνιζε απ’ την αναφλεγόμενη
ηδονή της εξέγερσης
χρωμάτιζε τις λέξεις κόκκινες προσδιορίζοντας
στο εδώ
στο τώρα
την εξέλιξη της ανάτασης

Και καθώς τα φωνήεντα καίγονταν στη διαδρομή του
Ξαπόστασε πλάι στο μέλλον.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Μελωδικό εκχύλισμα

Το πρωινό αγέρι θα ακολουθήσω
αυτό που περνά μπρος απ’ τη θωριά σου
να ταξιδέψω μαζί του στα μέρη που παίζαμε
σαν ήμασταν παιδιά.
Στα δέντρα θα χαράξω το όνομά μας
όπως και τότε _που δεν έσβησε
που δεν θα σβήσει ποτέ θαρρώ
παρά την κακοσμία των ανήλεων καιρών.

Στις ρεματιές θα σκαρφαλώσω
την ηχώ του ποταμού να ακούσω
και φτάνοντας στα κυπαρίσσια
έναν τζίτζικα θα φυλακίσω
στη ροζιασμένη χούφτα μου
να στον προσφέρω
ως μελωδικό εκχύλισμα
στις ώρες της σιωπής της θύμησής σου
να χαλάσω την ησυχία της νύχτας σου.

Και τότε θα σου θυμίσω άλλες
ανέπαφες στιγμές.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Η μορφή σου

Η μορφή σου ανάγλυφη
θέλγει τη νύχτα κι απόψε
κι εγώ ως ιέρεια στη σκήτη σου
το δάκρυ σου ασπάζομαι.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Στην οχλοβοή της ομίχλης

Αν δεις να καταδύομαι
μεσ’ στην οχλοβοή της ομίχλης
μη φοβηθείς
είναι που επιχειρώ να αποκριθώ στην ηχώ
που εμφαντικά παρεμβαίνει
και μεταποιεί τα κύματα.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Προσ-αγωγή

Αναπροσδιορίζοντας τα όσα ήξερα
αντίστροφα τα γύρισα
να στεγνώσουν
έως ότου ξυπνήσουν
ή να εκπλαγούν
με την ανακάλυψη των όσων έμαθα. 
Ο εισαγγελέας απεφάνθη
κι οι δικαστές ομόφωνα
υπέγραψαν. 
Ποτέ δεν είναι αργά
να ξεδιαλύνεις
το σίτο απ’ την ήρα.

Η ποινή εκτελείται ποικιλοτρόπως.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Στον ορίζοντα της λήθης

Θολές ξεθωριασμένες εικόνες
στον ορίζοντα της λήθης
που όλο και πιότερο απομακρύνονται
κι απαντώνται με δάκρυ σιωπής
στο μονοπάτι της διαρκούς ησυχίας.



Μαρία Αργυρακοπούλου

Κουβέντα με τα όνειρα

Τα βράδια εκείνα που τρεμόπαιζε
το αναμμένο κερί της ύπαρξης
κουβέντα με τα όνειρα έπιανα
ώρες σκυμμένη στα γραπτά τους χανόμουν
τη σκουριασμένη ανάσα τους
να ξεδιαλύνω προσπαθούσα.

Οι επισκέψεις τους πλήθαιναν τελευταία
διάβαιναν το κατώφλι του ύπνου δειλά
θρονιάζονταν στα απόκρυφα δωμάτια του νου
αναπαύονταν σιμά μου
δίχως την παραμικρή ιδιομορφία στο πέρασμά τους.

Κι εκείνες οι βλεφαρίδες μου ξεκλείδωτες
μετρούσαν θεατές
στα έδρανα του χρόνου
που λάβα σκόρπιζαν
κι άναβαν φωτιά
στην παγωνιά της σκέψης.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Στο μαζί της ανατολής

Χυμώδες κι ολόγιομο
λάμπει το φεγγάρι στα όρη
ως μελωδία θεσπέσια ενός τραγουδιού
που καημούς ανασταίνει
τους πόθους ανάβει
καθώς διαπερνάει τους κλώνους
αιωνόβιων δέντρων
και κοινωνεί με τον άνεμο
με φιλί αμέθυστο.

Εκεί σε συνάντησα άστρο του εσπερινού
ερημίτη απόμακρο σε κελί αταξίας
να γεμίζεις το χρόνο σου
με λέξεις
με βροχές
με σκιές
και με κύμα.

Άφησα ελεύθερα του νου μου τα γκέμια
στο πλάι σου
την ώρα που μακριά στον ορίζοντα
άνθιζε το χαμόγελο
στο μαζί
της ανατολής.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Αγκαλιά με τη θύμηση

Ακόμα δεν κατάφερε να βγει από τη μνήμη
την πόρτα να σφαλίσει στους προς-δόκιμους
στης λήθης τους νευρώνες

Ζει με ένα ποίημα υποκατάστατο
που ο χρόνος του απένεμε ως λάφυρο
με το βουητό των κοραλλιών να τον ξαγρυπνά
να λαχταρά το χάδι του να προσφέρει
έστω για μια φορά, κι ας είναι η τελευταία
ως επικουρικό φιλί
επαναπροσδιορισμού του χρέους

Το όνειρο να ξεδιαλύνει
πως κολυμπάει τάχα στο βυθό
εκεί όπου τη θύμηση ανταμώνει
αγκαλιά με μια φωτογραφία της παλιά
κάτω απ’ το μαξιλάρι
καθώς τον βρίσκει το ξημέρωμα κι αναρωτιέται,
τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς τους εφιάλτες;

Μαρία Αργυρακοπούλου

Στων σειρήνων τη ρότα

Ορθώνεται το σύμπαν εμπρός μου
ως θάλασσα αμόλυντη
και ξελογιάζεται ο νους
από των άστρων το μαγικό αντιφέγγισμα

Απλώνει διάχυτα τα χέρια στο στερέωμα
ν’ αγκαλιάσει ουρανούς καινούριων κόσμων
μα η σκέψη μου, οδύσσεια ακυβέρνητη
εγκλωβίζεται στων σειρήνων τη ρότα.
Τυλίγω το όνειρο απαλά
με ολομέταξο υφάδι
και συνθέτω στα σύννεφα
το τραγούδι εκείνο
που ευφραίνει
που γαληνεύει
που εισδύει εντός σου.
Είναι ωραία η περιήγηση στο σύμπαν
μες απ’ τα βάθη των ματιών σου.



Μαρία Αργυρακοπούλου

Ακούραστο όνειρο

Σε ένα ανοιχτό παράθυρο
ακούραστο το όνειρο
ατενίζει τον ορίζοντα
ενδύοντας με αχραντοσύνη τη νύχτα
πριν ο ήλιος εισέρθει
στο μεσουράνιο δίσκο
και διασπείρει το φως του.



Μαρία Αργυρακοπούλου

Κατάδυση στη θύμηση

Άχρωμος καμβάς σε τελάρο παλιό
ξεχασμένο στον τοίχο
αραχνιασμένο σε μια υπόγεια σκήτη
ανέβλυζε μούχλα
κι η παλέτα παραδίπλα νοτισμένη από τα όνειρα
που ξεδίψαγαν με το χρώμα της ψυχής σου.

Σε ακούμπησαν σε μια γωνιά παγερή
κι ας ήταν Ιούλης
λες και οι μοίρες σε πλάνεψαν
την ώρα της γέννας σου
την ησυχία να ζωστείς στο σκοτάδι.

Εικοσιπέντε Ιούληδες πέρασαν,
τι λες; μπορείς ν’ αποδράσεις;

Το σπίτι μας άλλαξε, μα θα το γνωρίσεις
τα κλειδιά σου είναι δίπλα στο πρεβάζι
σ’ εκείνο το μικρό γλαστράκι
που πάντα σου άρεσε.

Ο πατέρας έφυγε νωρίς, μην τον ψάξεις
δεν άντεχε μακριά σου
η μάνα σε περιμένει κάθε βράδυ
ανάβει το παλιό καντήλι να μη σκοντάψεις
καθώς η νύχτα βοά και τυφλώνει.

Κι απόψε το τραπέζι στρώθηκε
μα η καρέκλα σου κενή.

Έλα να συνεχίσουμε εκείνο το κάδρο
που αφήσαμε στη μέση
εκείνο ναι, της συνταξίδευσης
της πλήρωσης
της επικοινωνίας
της χαράς

Έλα σου κρένω Μάτια μου
κι ας ξέρω πως ΔΕΝ
θα ‘ρθεις...

Μαρία Αργυρακοπούλου

Αίσθηση

Τα μύχια των στίχων σου ανιχνεύω
και ταξιδεύω μαζί σου
με πυξίδα τη λάμψη των "θέλω" μου.
Η φλόγα του πάθους καίει και καίγεται
το εύθραυστο συναίσθημα πάλλεται
το βλέμμα ευφραίνεται
η ψυχή αγαλλιάζει
στην αίσθηση της άοκνης παρουσίας σου
στο κάθε λεπτό κι διάφανο στίγμα σου.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Επίγνωση

Στ' ακρογιάλια του χρόνου
άφησες τα παράτολμα ίχνη σου
έχοντας ωστόσο τη βαθιά επίγνωση
πως το κύμα
αργά
θα τα σβήσει.



Μαρία Αργυρακοπούλου

Εσένα ρώτα

Αν θες να μάθεις πως μεγάλωσα
ρώτα τη γη που με έθρεψε
τα άνθη ρώτα
της ακοίμητης πέτρας
που ποτίστηκαν με αμόλευτα δάκρυα
τα δάση ρώτα
τα βουνά
τα λαγκάδια
κι ακόμα τον άνεμο
που ολημερίς δροσίζονταν
με τ’ αηδονιού το κελάηδημα
και με όνειρα άδηλα
που τα χάρασσα με κατάνυξη
στο ξημέρωμα
και στο δείλι.
Αν θες να μάθεις πως αναπνέω
Εσένα ρώτα
που με άγγιξες
ως φως της αυγής
κι ως υπέρλαμπρο άστρο της νύχτας.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Η θωριά σου

Είναι που η ανάσα σου γητεύει τα νέφη
που η ματιά σου γαληνεύει το κύμα
που η θωριά σου ευφραίνει το σύμπαν.
Το χάδι σου είναι
που ανυψώνει το πάθος ως σπινθήρα εξέγερσης
και πυρπολεί συναισθήματα.
Φεγγάρι Εσύ, της ανάστασης θαύμα
κι Εγώ, ένα βότσαλο μυστικό στ’ ακρογιάλι
με το φως της αγάπης σου αναπνέω.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Στ' ακρογιάλια της μνήμης

Βγαίνω τις νύχτες μυστικά
στ' ακρογιάλια της μνήμης
ανιχνεύω το βυθό της θαλάσσης
που ασκητεύει στα μάτια σου
κι εξαγνίζομαι.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Κατεύθυνση

Αφήνοντας πίσω την Πλατεία Εγωισμού απομακρυνθείτε από τις οδούς Φόβου και Αμφιβολίας και γυρίστε την πλάτη στον παράδρομο της Επίκρισης.

Ακολουθήσετε τη Λεωφόρο Αποδοχής και Συγχώρεσης. Η πόλη αρχίζει τόσο να ομορφαίνει εδώ!

Μόλις φτάσετε στον πεζόδρομο της Εκτίμησης θα συναντήσετε το Μέγαρο της Φιλίας. Στους κήπους του μπορείτε να κάνετε περίπατο στους διαδρόμους της Ευγνωμοσύνης και της Χαράς.

Στη συνέχεια κατευθυνθείτε προς την οδό Δημιουργίας στρίψτε στο δρομάκι της Προσφοράς και προχωρήστε ευθεία.

Η οδός της Αγάπης δεν είναι μακριά. Εκεί βρίσκεται το κέντρο Πραγματοποίησης των Ονείρων.

Αν χάσετε το δρόμο σας ρωτήστε ένα παιδί!



Μαρία Αργυρακοπούλου

Κατερίνα

Χειμωνιάτικο απόγευμα
μ’ ένα μακρύ βαρύ παλτό
κασκόλ κι ομπρέλα
περιπλανήθηκα ξανά
στων αναμνήσεων τις σκέψεις. 
Βάδιζα γρήγορα
πολύ γρήγορα
ώστε να αποφύγω τη βροχή
που σμίγει με το βλέμμα μου
κάθε φορά που παρευρίσκομαι
μες στα στενά των Ιλισίων.
Εκεί που κάποτε κάναμε όνειρα
για μας
για τους πολλούς
για τους αποκλεισμένους
σίγουροι πως θα τον αλλάξουμε τον κόσμο. 
Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο Κατερίνα μου
αυτό ποθούσαμε
αυτό λέγαμε
αυτό συνεχίζω να σου λέω
όπως τότε
και τώρα
παρόλο που Εσύ
μας άφησες νωρίς.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Ταξίδι στο κύμα

Όταν η πόλη με κρύβει 
στ’ αχανή της σκοτάδια
να μη με βλέπει ο ουρανός
κι οι ανάσες μου πνίγονται
στα μουντά πεζοδρόμια
τότε με αγκαλιάζει ο άνεμος
και μου πλέκει ταξίδι
με άστρα και κύμα.



Μαρία Αργυρακοπούλου

Παράθυρο με φως

Ένα παράθυρο γεμάτο φως
δυο φτερούγες προστασίας
κι ο χειμώνας μένει απ' έξω.

Μαρία Αργυρακοπούλου