Τα γκέμια της ανατολής

Ξεχάστηκαν τα γκέμια της ανατολής
στου γιαλού την αρμυρή πορφύρα
τα χαλινάρια τους φιμώθηκαν
μούλιασαν στη φορμόλη
ακατάλληλο κρίθηκε το φως τους
ο δε λόγος τους ενταφιάστηκε
πριν χαραχτεί στη μνήμη
της ροζιασμένης κλείδωσης
κι αυτή η ριμάδα η θέληση
καθημερινά κηδεύεται στη διαδρομή
παρέα με παξιμάδι ημίγλυκο
κι έναν καφέ πικρό.

ΥΓ: Ψηλά κρατούν οι θύμησες τα ηνία
κι Εσύ στον ίσκιο τους, τη μπόρα αποφεύγεις.

Μαρία Αργυρακοπούλου