όπου ο ύπνος των άστρων
αντιφέγγει σε τοπίο θολό
επαγρυπνούν τα όνειρα εκείνα
που θρυμματίζονται μ’ ένα δάκρυ
στην ομιχλώδη σιωπή
ενός αναπάντητου «Γιατί».
Αυτό το εναγώνιο «Γιατί»
παραμένει καθηλωμένο στην ανάσα
στο νου
στην ψυχή
πιστός ακόλουθος της στοργής
της μοναξιάς
και της θλίψης.
Κι εσύ στο διάσελο των επιθυμιών
μ’ ένα νοτισμένο κάδρο απ’ τη χαμένη αθωότητα
που περιγράφει τη μορφή της
να περιμένεις με την όραση υγρή
και την ακοή άφθαρτη
ένα χαμόγελο που χάθηκε το ξημέρωμα, να ανθίσει.
Μια φωνή που τριγυρνά στη μνήμη
κι απομακρύνεται.
Μαρία Αργυρακοπούλου
Κυριακή 28 Ιουλίου 1991 –Κυριακή 28 Ιουλίου 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου