Αποτίμηση

Χρόνια ήταν εκεί και περίμενε σε μια γωνιά μοναχική, πλάσμα ανήσυχο να περιφέρεται στα χορταριασμένα όνειρα τις ρίζες τους να περισώσει.
Ώρες -ώρες αναρωτιόταν γιατί άραγε να διαφέρει η παρουσία της στην εδώ σκηνή με όσους, κατά καιρούς, αφέντες γίνονταν στα συναισθήματα και τα πρωτεία είχαν, ακόμα και ως δραπέτες που απ’ τα παράθυρα χανόντουσαν, και όλα τους συγχωρούνταν.
Μα δε βαριέσαι, μονολογούσε στην άκρη της ερημιάς καθώς αγνάντευε το κύμα που δροσιζόταν στα μονόπρακτα ανούσιων αισθήσεων και προσανάμματα λόγων που σκοπός τους ήταν να χαλάσουν την ηρεμία της κάθε στιγμής.
Βλέπεις ο «πόλεμος» με τη ζωή δεν απέχουν και πολύ, ίδια κατά κάποιο τρόπο ιδιοσυγκρασία έχουν, μόνο που στον «πόλεμο» υπάρχουν ψυχές δίχως σώματα ενώ στη ζωή σώματα δίχως ψυχή, νεκρά, αποστεωμένα από τον ίλιγγο των πολύπλοκων επιθέσεων που δέχονται καθημερινά.
Έτσι είναι ο κόσμος, δύσκολος, δύσβατος, ακατάληπτος, όσο κι αν προσπαθείς να το δεις θετικά, ακαταλαβίστικα μονόπλευρος, τα δικά του μόνο έχουν αξία και όσα ανθίζουν στα πόδια του.
Περνούσαν οι μέρες σαν άτολμα βήματα που αναζητούσαν χώμα να στεριώσουν, σαν λέξεις που ήθελαν να βγουν στην επιφάνεια, σαν στάχυα που ο άνεμος τα έσπρωξε στην αφάνεια.
Και κάπου εκεί στα βάθη της απολιθωμένης σιωπής που ανακάτευε τη λήθη με τη μνήμη, ξεβράστηκε αναπάντεχα η «ελπίδα», έτσι την έλεγαν μα το ‘χε ξεχάσει και η ίδια και δεν ήταν η μόνη, όλοι την ξέχασαν, καθετί δικό της το καταχώνιασαν στα αζήτητα λες και δεν υπήρξε ποτέ λες και δεν στάθηκε δέντρο όρθιο στην έρημο της ανάσας της.
Ένα στίγμα αδιάλειπτο
που εξορύσσει αποθέματα
στα αζήτητα του χρόνου
ένα κουφάρι που μέσα του κουρνιάζουν
ιδέες
φορτία
και όνειρα..

Μαρία Αργυρακοπούλου