Η άγια στιγμή

Καθηλωμένη απόμεινα
ν’ αρμενίζω τη θάλασσα
τον κάθε ήχο που χάραζαν
στο γυμνό σου κορμί
τα ανήμερα κύματα.
Την άλμη γεύομαι της ανάσας σου
ξεδιπλώνοντας τα πλοκάμια μου
και τυλίγοντας σε σφιχτά
ως χταπόδι φιλήδονο.
Άγια η σπορά που σε γέννησε
Άγια η στιγμή που μας ένωσε.



Μαρία Αργυρακοπούλου

Ανασαιμιά στη ζωή μου

Καθρέφτισα στα μάτια σου τα μάτια μου
κι εμφαντικά ο ήλιος
φώτισε ξανά το μέσα μου.

«Της συννεφιάς το δρόμο τον περάσαμε
δεν είσαι πια μόνη»
μου έλεγαν επίμονα
και με αβρό φιλί
ξεδίψασες τα χείλη μου.

Σε θέλω πλάι μου στο διάβα μου
φως στην ομίχλη μου
ανασαιμιά στη ζωή μου
γητευτή των λυγμών μου
πορθητή των κρυφών ηδονών μου.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Προσηνής καθαρότητα

Mη φοβηθείς Αγαπημένε μου τη σιωπή
μην πτοηθείς από τη νύχτα
εκεί που το κύμα λύνει το γρίφο
του νερού και του άνεμου
(θα) ανταμώνουμε
κάνοντας έρωτα
με δαιμονικά φιλιά.

Είσαι Εσύ που χρόνια περίμενα
καρτερώντας το χάδι σου
ως πηγή ερημική
και ως προσηνής καθαρότητα
που διαλύει τα σύννεφα
και ταξιδεύει στο πλάι σου
ιχνηλατώντας με πάθος
το ασύνορο πάντα.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Λίγο πριν απ’ το χάραμα

Λατρεύω τις στιγμές
λίγο πριν απ’ το χάραμα
πριν αναγεννηθεί το φως
τότε που νοερά ταξιδεύω
μακριά απ’ τα τείχη
της άχαρης πόλης
δίπλα στη θάλασσα
σ’ κείνο το βράχο που σμίξαμε
και με άγγιξες
στην ψυχή
στο μυαλό
και στο σώμα.
Εκεί που χαράξαμε
το παρόν και το μέλλον
ανιχνεύοντας κοχύλια και βότσαλα
και που η αύρα της θάλασσας
λάξευε τ’ αρχικά μας
στην άμμο.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Έλεγαν

Ηρωίδα, σε έλεγαν
μα εσύ ήξερες τους φόβους σου
που αντιπάλευες κάθε φορά μόνη
στιγμές αγωνίας
που σε κρατούσαν ξάγρυπνη
κουλουριασμένη στο σβηστό παραγώνι
της νύχτας.

Αξιέπαινη, σε έλεγαν
μα εσύ ήξερες από ατυχίες
πικρό κι ανάλατο το μενού
της καθημερινής τρέλας
που γευόσουν μονάχη.

Παράδειγμα προς μίμηση, σε έλεγαν
μα εσύ διέκρινες την ανόητη κολακεία
καθώς γελούσαν πίσω απ’ την πλάτη σου
αλλάζοντας στράτες
φοβούμενοι τη μόλυνση
της ανίατης αλήθειας.

Χαρούμενη, σε έλεγαν
μα εσύ ήξερες
να βαδίζεις με θάρρος τη νύχτα
ώσπου να δεις το ξημέρωμα
πίσω απ’ τα σύννεφα.

Έλεγαν
κι έλεγαν
μα δεν σ' ένοιαζε
δεν σε νοιάζει
γιατί ήξερες και ξέρεις
πως είσαι
άστρο λαμπρό στο νεφέλωμα
ανθός καρποφόρας ελπίδας
όαση στην ατέρμονη έρημο
κοχύλι δυσεύρετο στον ωκεανό.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Αναδιφώντας τις σκέψεις μου

Έτσι σιωπηλά
αναδιφώντας τις σκέψεις μου
βαθιά κάνω κατάδυση
στα κύματα της ψυχής μου,
όπου κοιτώντας μακριά στον ορίζοντα
κάνω τον απολογισμό
του τρέχοντος χρόνου
συνειδητοποιώντας πως τίποτα
δεν είναι αδύνατο
τίποτα απλησίαστο
τίποτα ανεκπλήρωτο
όταν τα "θέλω μας" υπερίπτανται
προσπερνώντας λογικές κι αμφιβολίες.
Τα όνειρα σαν προέκταση ποθητή της ζωής
εμπλουτίζουν τη φαντασία
ανοίγοντας τη ματιά στο ασύνορο μέλλον
πέρα από φράχτες και τείχη.
Ένα τραγούδι
ένα χαμόγελο
ένα διάφανο άγγισμα
είναι τ' αξόδευτα δώρα
της μέρας και νύχτας
στον πάμφωτο ουρανό.

Μαρία Αργυρακοπούλου