Της νοσταλγίας

Καθώς συνεχίζω βυθισμένη
στον απόπλου της νύχτας
παρασύρομαι απ’ τ’ απομεινάρια της μνήμης
σε μια δίνη που απειλεί να καλύψει
με ήχο διάφανο ό,τι ηδονικά επιστρέφει
και αποζητάει επούλωση.
Συνδαυλίζω την τρεμάμενη σπίθα της νοσταλγίας
έτσι που να επιφέρει σύσπαση
στη γόνιμη μήτρα της εκπλήρωσης.
Και ενώ γιγαντώνεται η παρουσία της
η προσδοκία της ανάφλεξης ελαττώνεται.

Μαρία Αργυρακοπούλου