Δίχως πρεβάζι

Γυμνό σώμα
νεκρό στο χώμα
δίχως πρεβάζι
το τρώει τ’ αγιάζι
οστά δίχως σάρκα
ελεύθερα στη βάρκα
τη λίμνη περνούν
πίσω δεν κοιτούν.

Η πύλη αμπαρωμένη
όλοι ξενυχτισμένοι
δεήσεις κάνουν
κεριά ανάβουν
πυκνώνουν οι αράδες
δακρύζουν οι μανάδες
τα παιδιά τους λαχταρούν
παρακαλάνε να τα δουν.

Αλυχτά ο σκύλος
δεν έμεινε φίλος
δυνατή βροχή
καλύπτει τη γη
κι εγώ κρυώνω
στη σκέψη ματώνω
ζητώ να γυρίσεις
την αυλή να γεμίσεις
με ανάσες ζεστές
νόστου αγκαλιές.

Ξέρω δεν μ’ αντέχεις
τον πατέρα προσέχεις.
των αδερφών ο πόνος
σπάρθηκε ως γόνος
μαράθηκαν οι γλάστρες
γιγαντώθηκαν οι φράχτες
αγκάθια ζυμώθηκαν πολλά
στης ζωής τα σωστά.

Έλα για λίγο
απ’ όλα να ξεφύγω
τα χρόνια περνούν
τα ρυάκια κυλούν
πίσω δεν γυρίζουν
όλα σε θυμίζουν
σήμερα γιορτάζεις
χρωστάς, μην τάζεις.


Μαρία Αργυρακοπούλου