Ουτοπίες στο άπειρο

Ολόλευκο ξόρκι με πλησίασε
με αύρα ακέραιη
και με φωνή τρισδιάστατη
ψέλλιζε φθόγγους σε τοπίο λευκό
ποτισμένο απ’ την υγρασία της ομίχλης
η διαδρομή του καιόμενη βάτος , μου εκμυστηρεύτηκε,
κατόπιν πολλαπλών συγκρούσεων με το φως
κυνηγούσε ουτοπίες στο άπειρο
μα το σωσίβιό του άχνιζε απ’ την αναφλεγόμενη
ηδονή της εξέγερσης
χρωμάτιζε τις λέξεις κόκκινες προσδιορίζοντας
στο εδώ
στο τώρα
την εξέλιξη της ανάτασης

Και καθώς τα φωνήεντα καίγονταν στη διαδρομή του
Ξαπόστασε πλάι στο μέλλον.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Μελωδικό εκχύλισμα

Το πρωινό αγέρι θα ακολουθήσω
αυτό που περνά μπρος απ’ τη θωριά σου
να ταξιδέψω μαζί του στα μέρη που παίζαμε
σαν ήμασταν παιδιά.
Στα δέντρα θα χαράξω το όνομά μας
όπως και τότε _που δεν έσβησε
που δεν θα σβήσει ποτέ θαρρώ
παρά την κακοσμία των ανήλεων καιρών.

Στις ρεματιές θα σκαρφαλώσω
την ηχώ του ποταμού να ακούσω
και φτάνοντας στα κυπαρίσσια
έναν τζίτζικα θα φυλακίσω
στη ροζιασμένη χούφτα μου
να στον προσφέρω
ως μελωδικό εκχύλισμα
στις ώρες της σιωπής της θύμησής σου
να χαλάσω την ησυχία της νύχτας σου.

Και τότε θα σου θυμίσω άλλες
ανέπαφες στιγμές.


Μαρία Αργυρακοπούλου