Στο μαζί της ανατολής

Χυμώδες κι ολόγιομο
λάμπει το φεγγάρι στα όρη
ως μελωδία θεσπέσια ενός τραγουδιού
που καημούς ανασταίνει
τους πόθους ανάβει
καθώς διαπερνάει τους κλώνους
αιωνόβιων δέντρων
και κοινωνεί με τον άνεμο
με φιλί αμέθυστο.

Εκεί σε συνάντησα άστρο του εσπερινού
ερημίτη απόμακρο σε κελί αταξίας
να γεμίζεις το χρόνο σου
με λέξεις
με βροχές
με σκιές
και με κύμα.

Άφησα ελεύθερα του νου μου τα γκέμια
στο πλάι σου
την ώρα που μακριά στον ορίζοντα
άνθιζε το χαμόγελο
στο μαζί
της ανατολής.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Αγκαλιά με τη θύμηση

Ακόμα δεν κατάφερε να βγει από τη μνήμη
την πόρτα να σφαλίσει στους προς-δόκιμους
στης λήθης τους νευρώνες

Ζει με ένα ποίημα υποκατάστατο
που ο χρόνος του απένεμε ως λάφυρο
με το βουητό των κοραλλιών να τον ξαγρυπνά
να λαχταρά το χάδι του να προσφέρει
έστω για μια φορά, κι ας είναι η τελευταία
ως επικουρικό φιλί
επαναπροσδιορισμού του χρέους

Το όνειρο να ξεδιαλύνει
πως κολυμπάει τάχα στο βυθό
εκεί όπου τη θύμηση ανταμώνει
αγκαλιά με μια φωτογραφία της παλιά
κάτω απ’ το μαξιλάρι
καθώς τον βρίσκει το ξημέρωμα κι αναρωτιέται,
τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς τους εφιάλτες;

Μαρία Αργυρακοπούλου

Στων σειρήνων τη ρότα

Ορθώνεται το σύμπαν εμπρός μου
ως θάλασσα αμόλυντη
και ξελογιάζεται ο νους
από των άστρων το μαγικό αντιφέγγισμα

Απλώνει διάχυτα τα χέρια στο στερέωμα
ν’ αγκαλιάσει ουρανούς καινούριων κόσμων
μα η σκέψη μου, οδύσσεια ακυβέρνητη
εγκλωβίζεται στων σειρήνων τη ρότα.
Τυλίγω το όνειρο απαλά
με ολομέταξο υφάδι
και συνθέτω στα σύννεφα
το τραγούδι εκείνο
που ευφραίνει
που γαληνεύει
που εισδύει εντός σου.
Είναι ωραία η περιήγηση στο σύμπαν
μες απ’ τα βάθη των ματιών σου.



Μαρία Αργυρακοπούλου