Στο αλώνι του χρόνου

 Στο διπλανό παράθυρο ένα πελώριο παγωμένο κύμα, παλεύει να σωθεί απ’ τη μανία του βοριά που το χτυπά ανελέητα στα βράχια της ακτής. Το κοιτάζω σιωπηλά σαν να μην το βλέπω, ανήμπορο καθώς είναι, αντιστέκεται, προσπαθεί να αντιδράσει στη λυσσασμένη βορά της πραγματικότητας. Παραδίπλα ένας γλάρος περιπλανώμενος στο ακόρεστο κενό, αναζητά τροφή στα σκουπίδια της απεραντοσύνης.
Καθισμένη δίπλα στο τζάμι ώρα πολύ, κοιτάζω τη σιωπή που δίχως δισταγμό στο αλώνι του χρόνου εισέρχεται κι απλώνει τα δίχτυα της στα δευτερόλεπτα περικλείοντας τα σφιχτά και δένοντάς τα κόμπους,  από κείνους τους άλυτους κόμπους που ξημεροβραδιάζονται στην προβλήτα περιμένοντας το φάρο να σκορπίσει δύναμη και να σπείρει ελπίδα .
Στα διαλείμματα συνομιλώ με «περαστικούς’» φίλους που έρχονται να μου θυμίσουν το αδύναμο φως μπρος στα ανήλιαγα κλινοσκεπάσματα και στα υγρά σεντόνια όπου κατά καιρούς ζεσταίνουν την παγωμένη ανάσα μου. Κοντοστέκονται για λίγο με ένα σατανικό χαμόγελο και εξαφανίζονται ως το άλλο πρωί κουβαλώντας ένα δισάκι αναμνήσεων που βαραίνει τους ώμους.
Για επανέκδοση κλεμμένης ευτυχίας μιλούσαν διαρκώς, λες και ήταν εισιτήριο για τον παράδεισο , θαρρείς και δεν γνωρίζουν πως και αυτό μια φορά ισχύει , άπαξ και το ακυρώσεις με τις επιλογές σου, λήγει.
Ταξίδι είναι η ζωή άλλοτε συναρπαστικό κι άλλοτε αγώνας ταχύτητας σε χωματόδρομο. Μουδιάζει η ακτή και μαζί της κι εγώ. Απ’ την κούραση λυγίζουν οι ανάσες. Που να βρεις παγκάκι να ξαποστάσεις αυτήν την ώρα; Κι αν περίσσευε κάποιο, φρόντιζαν εγκαίρως οι ομιλητές να το καταλάβουν ή να το ξηλώσουν με τα καθώς πρέπει λόγια τους.
Στα αζήτητα παραμένουν και οι αξίες, αδυνατούν να επανορθώσουν το κατρακύλισμα στις αλάνες της σκέψης. Να ξεφύγουν απ’ το τέλμα που κατακάθισαν τελευταία, μην τυχόν και ξεσκεπαστούν απ’ τα νούφαρα που τις συγκαλύπτουν.
Θαρρείς πως η Κίρκη φυλάκισε κάθε ελπίδα απόδρασης.

Μαρία Αργυρακοπούλου