Δροσοσταλίδες

Με δροσοσταλίδες λιτές και ευρύχωρες
ζωγράφισε την καινούρια αυγή
ήχο δώσε της απ' τα χρώματα της ανατολής
παλμό απ' το όνειρο του δειλινού
κι όταν ο πίνακας τελειώσει
χάρισέ τον στο βουνό
που αδημονώντας περιμένει την άνοιξη.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Αμαξοστοιχία “170715”

Σαν βράδιασε για τα καλά και το αχνό φως του φεγγαριού περιέλουζε τα νυσταγμένα φτερά των πλεούμενων ονείρων, επιβιβάστηκε στην αμαξοστοιχία “170715” και ξεκίνησε για το ά-θαμπο λυκαυγές της ανατέλλουσας πορείας .
Εισιτήριο δεν είχε, που να βρεθεί άλλωστε; στοιβαγμένοι κάθε λογής άνθρωποι, κάτι σαν αποσκευές αμίλητες που περιμένουν τον παραλήπτη τους , και δεν ήταν λίγοι που ταξίδευαν με ακαθόριστο προορισμό. Στο βλέμμα τους αντίκριζες μια ανεπανόρθωτη θλίψη που βάραινε τα βλέφαρά τους και αυτά σφάλιζαν ερμητικά έχοντας για αμπάρες τις μακριές τους βλεφαρίδες αφήνοντας πίσω κουρελιασμένα ενθύμια ταλαιπωρημένων στιγμών.
Όρθια, στο κενό ενδιάμεσα σε δυο βαγόνια και με ασπίδα την υπομονή κυλούσαν τα λεπτά που ώρες φάνταζαν μέσα στη νύχτα. Σκοτάδι επικρατούσε γύρω όπου κι αν περιφερόταν το βλέμμα.
Ένας ζεστός καφές στο κυλικείο κι ένα αναμμένο τσιγάρο βοηθούν στο να βρουν κάθισμα οι όποιες σκέψεις και σε επαναφέρουν στην πολυτέλεια της βραδιάς. […]


Μαρία Αργυρακοπούλου

Το δάκρυ της βροχής

Κι όταν με λευκό σεντόνι
ο ορίζοντας θα με τυλίξει
θα βαφτεί κόκκινος
απ’ τα πυρά των εκβολών
κι η θάλασσα, λευκή
απ’ τα μαντήλια των γλάρων
που θα σκουπίζουν της βροχής το δάκρυ
κάτω από το αντίο του ήλιου
ο άνεμος θα στέκει ωχρός
σε βράχο ακουμπισμένος
δίχως να εκφράζει ένα νεύμα
να κατευνάζει το πέλαγος
όταν η στάχτη μου
θα εισχωρεί εντός του.

Μαρία Αργυρακοπούλου

Προσφιλές κι ευπροσήγορο

Κι όταν το σκοτάδι προελαύνει
μια θέση στο ευάερο της μνήμης
αποζητά η ανάσα σου
εκεί που το φεγγάρι υψώνεται
προσφιλές
κι ευπροσήγορο.

Μαρία Αργυρακοπούλου