Μιαν άνοιξη

Τη σιωπή μου θα ντυθώ κατάσαρκα
κι απ’ τα στημένα ερμάρια
που επαναπαύονται
των αγγελιοφόρων τα μαντάτα
θα δραπετεύσω μιαν άνοιξη

μακριά απ’ της μέρας το ποδοβολητό
το ξέφωτο της νύχτας
φωλιά θα πλέξω με βότσαλα
σε μιαν ακτή του χρόνου

το φίλεμα απομεινάρια στίχων
που γράφτηκαν και απαγγέλθηκαν
σε θαλπωρής κοιτώνες
θα μου προσφέρουν οι γλάροι
ως το γλυκό ψωμί
που τάχα ζυμώθηκε για μένα.

Μ’ ένα αμυδρό χαμόγελο
κι ένα κομμάτι λύπης
θα στυλώνω το καρφί
στην άκρη των κυττάρων μου
κι απ’ τα τραύματα του λόγου τους
θα κλέβω το αναφιλητό μου
να ποτίζω το όνειρο
τους σπόρους του να αφήνει


Μαρία Αργυρακοπούλου